انواع آرتروز کمر و ستون فقرات؛ همه چیز درباره علائم، تشخیص و روش‌های درمان

آرتروز کمر یکی از شایع‌ترین علل درد مزمن در میان بزرگسالان است و به مرور زمان می‌تواند بر حرکت، انعطاف‌پذیری و کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. این بیماری زمانی رخ می‌دهد که غضروف‌های بین مهره‌ای و مفاصل کوچک ستون فقرات (مفاصل فاست) دچار فرسودگی، التهاب یا تغییرات استخوانی شوند. برخلاف باور عمومی، آرتروز تنها به زانو یا مفاصل دست محدود نیست، بلکه ستون فقرات، به‌ویژه ناحیه کمری نیز از نواحی مستعد ابتلا به آرتروز محسوب می‌شود.

با افزایش سن، سبک زندگی کم‌تحرک، اضافه‌وزن یا انجام حرکات تکراری، فشار مداومی به مفاصل کمری وارد می‌شود و این امر می‌تواند به تخریب تدریجی ساختارهای مفصلی منجر شود. نتیجه آن درد، خشکی و محدودیت حرکتی در پایین کمر است. علائمی که بسیاری از بیماران در مراحل ابتدایی آن را با خستگی یا دیسک اشتباه می‌گیرند.

در این مقاله، به‌صورت جامع و بر پایه منابع علمی معتبر بررسی می‌کنیم که آرتروز کمر و ستون فقرات چیست، چه عواملی باعث بروز آن می‌شود، چه انواعی دارد، چگونه می‌توان آن را تشخیص و درمان کرد، و تفاوت آن با دیسک کمر در چیست.
همچنین به پرسش‌های رایج کاربران مانند:

• «آرتروز کمر چگونه درمان می‌شود؟»
• «آیا پیاده‌روی برای آرتروز کمر مفید است؟»
• و «آیا درمان قطعی آرتروز کمر وجود دارد؟»

به‌صورت علمی و قابل‌درک پاسخ خواهیم داد. هدف ما این است که با تکیه بر دانش پزشکی و شواهد بالینی، تصویری روشن از ماهیت آرتروز کمر ارائه دهیم تا بتوانید درک بهتری از این بیماری، روش‌های کنترل آن و نقش سبک زندگی در بهبود علائم داشته باشید.

آرتروز کمر و ستون فقرات چیست؟

آرتروز کمر و ستون فقرات نوعی بیماری فرسایشی مفاصل است که در اثر تخریب تدریجی غضروف بین مهره‌ها و مفاصل فاست ایجاد می‌شود. مفاصل فاست، اتصالات کوچکی هستند که مهره‌های ستون فقرات را به هم متصل کرده و امکان حرکت نرم و کنترل‌شده را فراهم می‌کنند. وقتی این غضروف‌ها نازک یا ساییده شوند، تماس استخوان‌ها با یکدیگر باعث التهاب، درد و کاهش انعطاف‌پذیری می‌شود.

از دیدگاه پزشکی، آرتروز ستون فقرات زیرمجموعه‌ای از استئوآرتریت (Osteoarthritis) است. این فرایند معمولاً با افزایش سن، فعالیت‌های تکراری یا وضعیت‌های نادرست بدنی تشدید می‌شود. در میان بخش‌های مختلف ستون فقرات، ناحیه کمری (Lumbar Region) به دلیل تحمل وزن بالا و فشارهای مکرر، بیش از سایر نواحی در معرض آرتروز قرار دارد.

علائم شایع آن شامل:

• درد مزمن پایین کمر
• خشکی به‌ویژه در صبح
• و گاهی انتشار درد به لگن یا پاهاست

آرتروز ستون فقرات می‌تواند به‌صورت دژنراتیو (در اثر فرسودگی) یا التهابی (در بیماری‌هایی مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان یا روماتیسم ستون فقرات) بروز کند، اما در اغلب موارد نوع دژنراتیو مشاهده می‌شود.
شناخت این بیماری اهمیت زیادی دارد، زیرا بسیاری از دردهای مزمن کمر که به «دیسک» نسبت داده می‌شوند، در واقع ناشی از آرتروز مفاصل فاست هستند.

انواع آرتروز کمر

آرتروز کمر بسته به علت و محل درگیری مفاصل به چند نوع اصلی تقسیم می‌شود. شناخت تفاوت میان آن‌ها برای انتخاب روش درمانی صحیح اهمیت زیادی دارد، زیرا هر نوع آرتروز مسیر پیشرفت و شدت علائم متفاوتی دارد.

۱. آرتروز فاست (Facet Joint Osteoarthritis):
شایع‌ترین نوع آرتروز کمر است. در این حالت، مفاصل فاست که بین مهره‌ها قرار دارند دچار ساییدگی و التهاب می‌شوند. این نوع آرتروز باعث درد موضعی، سفتی هنگام بیدار شدن و گاهی محدودیت در خم و راست شدن کمر می‌شود.

۲. اسپوندیلوز کمری (Lumbar Spondylosis):
شکل دژنراتیو آرتروز است که بیشتر در سنین بالا دیده می‌شود. در این نوع، غضروف و استخوان‌های مهره‌ای به‌تدریج تغییر شکل می‌دهند و ممکن است زوائد استخوانی (استئوفیت) ایجاد شود. این تغییرات می‌توانند باعث فشار بر اعصاب و درد انتشاری در پاها شوند.

۳. اسپوندیلیت آنکیلوزان (Ankylosing Spondylitis):
یک نوع آرتروز التهابی و خودایمنی است که بیشتر در مردان جوان دیده می‌شود. التهاب مداوم موجب جوش‌خوردگی تدریجی مهره‌ها و کاهش انعطاف‌پذیری ستون فقرات می‌شود. برخلاف انواع دژنراتیو، این بیماری ماهیت سیستمیک دارد و نیاز به درمان تخصصی دارد.

۴. آرتروز ثانویه (Post-Traumatic or Secondary Osteoarthritis):
این نوع در اثر آسیب‌های مکرر، جراحی، یا بدشکلی‌های مادرزادی ستون فقرات ایجاد می‌شود. در چنین مواردی، مفصل زودتر از حالت طبیعی دچار فرسایش و درد می‌شود.

درک تفاوت این انواع به تشخیص دقیق علت درد کمر و انتخاب درمان هدفمند کمک می‌کند. در ادامه، علائم و نشانه‌های آرتروز کمر را بررسی می‌کنیم تا بتوانید این بیماری را از سایر مشکلات کمری مانند دیسک، تشخیص دهید.

مطالعه بیشتر: علائم و درمان آرتروز لگن

علائم آرتروز کمر و ستون فقرات کمری

آرتروز کمر معمولاً به‌تدریج و در طی ماه‌ها یا سال‌ها بروز می‌کند. در مراحل ابتدایی، ممکن است تنها احساس خستگی یا درد خفیف در پایین کمر وجود داشته باشد، اما با پیشرفت بیماری، علائم شدت می‌گیرند و می‌توانند فعالیت‌های روزمره را تحت‌تأثیر قرار دهند.

شایع‌ترین علامت آرتروز کمر درد مزمن پایین کمر است؛ دردی مبهم و عمقی که معمولاً با ایستادن یا نشستن طولانی‌مدت بدتر می‌شود و با استراحت یا حرکت آرام بهبود می‌یابد. بسیاری از بیماران صبح‌ها پس از بیدار شدن دچار خشکی و محدودیت حرکتی هستند که معمولاً پس از چند دقیقه فعالیت کاهش می‌یابد.

در موارد پیشرفته‌تر، التهاب مفاصل فاست و تغییرات استخوانی ممکن است باعث انتشار درد به باسن یا ران‌ها شود. در صورتی که زوائد استخوانی یا تورم بافت‌ها به ریشه‌های عصبی فشار وارد کنند، علائمی مانند گزگز، بی‌حسی یا احساس ضعف در پاها نیز ظاهر می‌شود. این حالت گاهی با دیسک کمر اشتباه گرفته می‌شود، اما در آرتروز معمولاً درد به‌صورت سطحی‌تر و در محدوده کمر باقی می‌ماند. (علت بی حس شدن پاها از کمر به پایین)

در کنار این علائم، برخی بیماران از صدا یا احساس قفل‌شدن مفصل هنگام حرکت شکایت دارند که نشانه فرسایش پیشرفته مفصل است. شدت درد معمولاً با فعالیت‌های روزانه، تغییرات آب‌وهوا و وضعیت بدن تغییر می‌کند.

تشخیص زودهنگام این علائم و مراجعه به پزشک متخصص طب فیزیکی یا ارتوپدی می‌تواند از پیشرفت آرتروز و بروز آسیب‌های دائمی جلوگیری کند.

علت بوجود آمدن آرتروز چیست!

آرتروز کمر تنها نتیجه افزایش سن نیست؛ بلکه حاصل ترکیب چند عامل زیستی، مکانیکی و سبک زندگی است که به مرور زمان باعث تخریب غضروف و التهاب مفاصل کمری می‌شوند. مهم‌ترین علل بروز این بیماری عبارت‌اند از:

• ژنتیک و ساختار استخوانی: برخی افراد به‌صورت ارثی استعداد ضعیف‌تری در بازسازی بافت غضروفی دارند.
• افزایش سن: با بالا رفتن سن، قدرت ترمیم سلول‌های مفصلی کاهش یافته و خاصیت ارتجاعی غضروف از بین می‌رود.
• اضافه‌وزن: وزن زیاد باعث افزایش فشار مکانیکی بر مفاصل فاست و تسریع روند فرسایش می‌شود.
• نشستن یا ایستادن طولانی‌مدت: وضعیت‌های بدنی نادرست، مانند قوز کردن یا نشستن طولانی روی صندلی، موجب سایش نامتقارن مفاصل می‌شود.
• فعالیت‌های فیزیکی سنگین یا حرکات تکراری: مشاغل و ورزش‌هایی که نیاز به خم شدن مکرر یا بلند کردن اجسام سنگین دارند، مفاصل کمری را تحت فشار قرار می‌دهند.
• سبک زندگی کم‌تحرک و تغذیه ناسالم: کمبود ویتامین D، کلسیم و اسیدهای چرب مفید، روند بازسازی بافت غضروف را کند می‌کند.
• آسیب یا جراحی قبلی در ستون فقرات: می‌تواند منجر به تغییر تراز مهره‌ها و ایجاد آرتروز ثانویه شود.
• التهاب مزمن در بدن: وجود التهاب زمینه‌ای (مثلاً به‌دلیل بیماری‌های خودایمنی) روند تخریب مفصل را تسریع می‌کند.

به‌طور خلاصه، آرتروز نتیجه‌ی تعامل بین فشار مکانیکی، عوامل التهابی و ضعف ترمیم بافتی است. اصلاح سبک زندگی، حفظ وزن مناسب و تقویت عضلات مرکزی بدن می‌تواند مهم‌ترین گام در پیشگیری از آن باشد.

تفاوت آرتروز کمر با دیسک کمر چیست؟

آرتروز کمر و دیسک کمر دو علت شایع کمردرد هستند، اما از نظر محل درگیری، نوع آسیب و درمان کاملاً با هم تفاوت دارند. (خطرناکترین دیسک کمر)
در آرتروز، مشکل در مفاصل فاست (Facet Joints) است؛ جایی که مهره‌ها به‌وسیله غضروف به هم متصل‌اند. با فرسایش این غضروف، استخوان‌ها به هم ساییده می‌شوند و التهاب و درد مفصلی ایجاد می‌شود.
اما در دیسک کمر، آسیب در دیسک بین مهره‌ای است؛ ساختاری ژله‌ای که بین دو مهره قرار دارد و نقش ضربه‌گیر را ایفا می‌کند. در اثر فشار یا پارگی دیسک، ماده داخلی آن به بیرون رانده می‌شود و به ریشه‌های عصبی اطراف ستون فقرات فشار وارد می‌کند.

درد آرتروز معمولاً در ناحیه پایین کمر متمرکز است و با حرکت یا تغییر وضعیت تشدید می‌شود، در حالی‌که در دیسک، درد حالت تیرکشنده دارد و ممکن است از کمر به پا (درد سیاتیکی) منتشر شود.
همچنین در آرتروز، سفتی و محدودیت حرکتی بیشتر دیده می‌شود، اما در دیسک، ضعف عضلات یا بی‌حسی اندام‌ها شایع‌تر است. برای آشنایی با انواع درمان دیسک کمر این مقاله را مطالعه کنید.

مطالعه بیشتر: فرق دیسک گردن با آرتروز گردن چیست؟

تشخیص آرتروز کمر و ستون فقرات

تشخیص دقیق آرتروز کمر و ستون فقرات بر پایه ترکیبی از شرح حال بیمار، معاینه فیزیکی و روش‌های تصویربرداری انجام می‌شود. پزشک ابتدا با بررسی علائمی مانند درد مزمن پایین کمر، خشکی صبحگاهی و محدودیت حرکتی، احتمال وجود آرتروز را مطرح می‌کند.

در مرحله بعد، معاینه فیزیکی برای ارزیابی دامنه حرکتی ستون فقرات، حساسیت در ناحیه مفاصل فاست و بررسی علائم عصبی انجام می‌شود (علائم کمردرد عصبی). پزشک ممکن است از بیمار بخواهد حرکات خاصی مانند خم شدن، چرخش یا بلند شدن از حالت نشسته را انجام دهد تا شدت درد و محدوده حرکتی مشخص شود.

برای تأیید تشخیص، از روش‌های تصویربرداری استفاده می‌شود:

• رادیوگرافی ساده (X-ray): نشان‌دهنده تنگی فضای بین مهره‌ای، زوائد استخوانی و تغییرات سطح مفصل است.
• MRI: برای مشاهده دقیق بافت نرم، دیسک‌ها و میزان التهاب مفصل به‌کار می‌رود و به افتراق آرتروز از دیسک کمک می‌کند.
• CT Scan: در موارد خاص برای بررسی جزئیات استخوانی مفاصل فاست استفاده می‌شود.

در برخی بیماران، آزمایش‌های خونی نیز برای رد بیماری‌های التهابی مانند اسپوندیلیت آنکیلوزان انجام می‌گیرد.

ترکیب یافته‌های بالینی و تصویربرداری به پزشک کمک می‌کند تا نوع آرتروز، شدت درگیری و بهترین روش درمانی را تعیین کند. تشخیص زودهنگام نقش مهمی در پیشگیری از پیشرفت بیماری و حفظ کیفیت زندگی دارد.

آرتروز کمر چگونه درمان می‌شود؟

درمان آرتروز کمر با هدف کاهش درد، کنترل التهاب و حفظ حرکت طبیعی ستون فقرات انجام می‌شود. گرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما با رویکرد ترکیبی می‌توان پیشرفت آن را متوقف و علائم را به‌طور قابل‌توجهی کنترل کرد.

۱. درمان دارویی:
داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (مانند ایبوپروفن یا سلکوکسیب) برای کاهش التهاب مفصل استفاده می‌شوند. در موارد شدید، پزشک ممکن است تزریق داخل مفصل فاست یا داروهای شل‌کننده عضلانی تجویز کند. (بهترین قرص برای کمر درد)

۲. فیزیوتراپی و تمرین درمانی:
تمرین‌های تقویتی و کششی زیر نظر فیزیوتراپیست به بهبود انعطاف‌پذیری و کاهش فشار روی مفاصل کمک می‌کنند. هدف این روش، تقویت عضلات پشتی و شکمی برای پشتیبانی بهتر از ستون فقرات است.

۳. آب‌درمانی (Hydrotherapy):
ورزش در آب گرم باعث کاهش فشار وزن بدن بر مفاصل، بهبود گردش خون و تسکین درد می‌شود. آب‌درمانی یکی از روش‌های توصیه‌شده برای بیماران مبتلا به آرتروز کمری است. (فواید آب درمانی دیسک کمر)

۴. استفاده از کمربند طبی:
کمربند طبی می‌تواند با ثابت نگه داشتن ستون فقرات، از حرکات آسیب‌زا جلوگیری کرده و درد را کاهش دهد. البته استفاده طولانی‌مدت بدون مشورت پزشک توصیه نمی‌شود. در سال‌های اخیر، کمربندهایی مانند پلاتینر با تلفیق فناوری گرمای عمقی و ماساژ موضعی (UIC)، در بهبود دردهای مزمن کمر ناشی از آرتروز مؤثر شناخته شده‌اند. بر اساس گزارش‌ها، عوارض پلاتینر بسیار نادر است و در صورت استفاده‌ی صحیح، برای اکثر افراد ایمن محسوب می‌شود. برای آگاهی از قیمت کمربند پلاتینر، توصیه می‌شود از نمایندگی‌های رسمی مانند ژین‌طب استعلام بگیرید.

۵. تغییر سبک زندگی:
کاهش وزن، اصلاح وضعیت بدن هنگام نشستن و ایستادن، و اجتناب از حرکات تکراری از اصول اساسی کنترل آرتروز هستند.

ترکیب این روش‌ها تحت نظر پزشک متخصص طب فیزیکی یا ارتوپد، مؤثرترین راه برای مدیریت بلندمدت آرتروز کمر است.

درمان قطعی آرتروز کمر؛ آیا امکان‌پذیر است؟

عبارت «درمان قطعی آرتروز کمر» بیشتر یک شعار تبلیغاتی است تا یک واقعیت علمی. تاکنون هیچ روش درمانی وجود ندارد که بتواند به‌طور کامل آسیب‌های ایجادشده در مفاصل فاست و غضروف‌های کمری را برگرداند. با این حال، پیشرفت‌های پزشکی باعث شده کنترل علائم و توقف پیشرفت بیماری تا حد زیادی امکان‌پذیر باشد.

درمان قطعی به معنای بازسازی کامل مفصل هنوز در مرحله تحقیق است، اما روش‌هایی مانند تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) یا سلول‌های بنیادی (Stem Cell Therapy) امیدهای تازه‌ای در ترمیم بافت‌های غضروفی ایجاد کرده‌اند. این درمان‌ها هنوز به‌عنوان روش‌های قطعی تأیید نشده‌اند، اما در برخی بیماران نتایج مثبتی داشته‌اند.

در حال حاضر، رویکرد علمی درمان آرتروز بر پایه مدیریت ترکیبی است؛ یعنی استفاده از دارو، فیزیوتراپی، آب‌درمانی، تمرینات تقویتی و اصلاح سبک زندگی برای کاهش درد و بهبود عملکرد حرکتی.
در موارد پیشرفته، در صورتی که مفصل به‌شدت تخریب شده باشد، درمان جراحی (مانند فیوژن یا تثبیت مهره‌ها) ممکن است پیشنهاد شود.

بنابراین، هدف درمان آرتروز کمر بازگرداندن عملکرد طبیعی و کاهش درد است، نه درمان کامل ساختاری. آگاهی از این واقعیت به بیماران کمک می‌کند تا از درمان‌های غیرعلمی و تبلیغات گمراه‌کننده دوری کنند و مسیر درمانی مؤثر و ایمن‌تری را انتخاب نمایند.

آرتروز کمر و پیاده‌ روی؛ مفید یا مضر؟

پیاده‌روی منظم برای آرتروز کمر مفید است، نه مضر.
این فعالیت سبک باعث افزایش جریان خون در عضلات و مفاصل، تقویت عضلات نگه‌دارنده ستون فقرات و کاهش خشکی مفصل می‌شود. برخلاف تصور عمومی، استراحت طولانی و بی‌حرکتی می‌تواند علائم آرتروز را بدتر کند.

در بیماران مبتلا به آرتروز، پیاده‌روی‌های کوتاه و منظم به‌ویژه روی سطوح صاف به کاهش درد و بهبود عملکرد حرکتی کمک می‌کند. حرکت مداوم باعث تغذیه بهتر غضروف‌ها و کاهش التهاب مفصل فاست می‌شود. البته باید از راه رفتن طولانی‌مدت یا در سطوح ناهموار پرهیز کرد، زیرا ممکن است فشار غیرضروری بر مفاصل کمری وارد کند.

نکات کلیدی در پیاده‌ روی برای آرتروز کمر:

• استفاده از کفش طبی و سبک با کفی نرم.
• حفظ وضعیت بدنی صحیح هنگام راه رفتن (بدون قوز یا خم شدن به جلو).
• گرم‌کردن بدن پیش از شروع و انجام حرکات کششی بعد از پایان پیاده‌روی.
• شروع با مدت کوتاه (۱۰ تا ۱۵ دقیقه) و افزایش تدریجی زمان.
• در صورت بروز درد شدید یا بی‌حسی پا، توقف فعالیت و مشورت با پزشک.

همچنین، پیاده‌ روی در آب (آب‌ درمانی) از بهترین گزینه‌ها برای بیماران مبتلا به آرتروز کمر است، زیرا فشار وزن بدن کاهش می‌یابد و مفاصل با کمترین درد حرکت می‌کنند. در نتیجه، پیاده‌ روی کنترل‌شده و اصولی یکی از مؤثرترین روش‌های غیر دارویی در مدیریت آرتروز کمر است.

مطالعه بیشتر: بهترین زمان برای پیاده روی چه موقع است؟

پیشگیری از آرتروز کمر و ستون فقرات کمری

پیشگیری از آرتروز کمر به‌مراتب آسان‌تر از درمان آن است. هرچند فرایند فرسایش مفاصل با افزایش سن طبیعی است، اما می‌توان با رعایت اصول صحیح زندگی، روند آن را کند و حتی از بروز زودرس بیماری جلوگیری کرد.

۱. حفظ فعالیت بدنی منظم:
ورزش‌های سبک مانند پیاده‌روی، شنا و حرکات کششی روزانه باعث حفظ انعطاف و تغذیه بهتر غضروف‌ها می‌شوند.

۲. کنترل وزن بدن:
اضافه‌وزن یکی از مهم‌ترین عوامل افزایش فشار بر مهره‌هاست. حفظ وزن ایده‌آل می‌تواند خطر آرتروز را تا حد زیادی کاهش دهد.

۳. رعایت ارگونومی در کار و نشستن:
در محیط کار از صندلی ارگونومیک استفاده کنید، پاها روی زمین باشند و صفحه نمایش در سطح چشم قرار گیرد.

۴. تقویت عضلات مرکزی (Core Stability):
عضلات قوی در ناحیه شکم و پشت باعث حمایت بیشتر از ستون فقرات و کاهش فشار روی مفاصل فاست می‌شوند.

۵. پرهیز از حرکات ناگهانی و سنگین:
بلند کردن اجسام سنگین یا چرخش ناگهانی کمر می‌تواند به مفاصل آسیب برساند. در چنین مواقعی باید از پاها برای بلند کردن وزن استفاده شود، نه از کمر.

۶. تغذیه سالم و ضدالتهاب:
مصرف منظم سبزیجات، ماهی، روغن زیتون و مغزها به دلیل داشتن آنتی‌اکسیدان‌ها و امگا۳ در سلامت مفاصل مؤثر است.

۷. معاینات دوره‌ای پزشکی:
بررسی وضعیت ستون فقرات در افراد پرخطر (مانند کارمندان یا ورزشکاران سنگین) می‌تواند از بروز آسیب‌های مزمن پیشگیری کند.

پیشگیری، کلید اصلی حفظ سلامت ستون فقرات است و اجرای این عادات ساده، می‌تواند از بروز دردهای مزمن و ناتوانی در سال‌های بعد زندگی جلوگیری کند.

جمع‌بندی

آرتروز کمر یکی از شایع‌ترین دلایل کمردرد مزمن است که در اثر فرسایش مفاصل فاست و کاهش عملکرد طبیعی ستون فقرات ایجاد می‌شود. اگرچه درمان قطعی برای آن وجود ندارد، اما با تشخیص به‌موقع و پیگیری مداوم، می‌توان روند بیماری را کنترل کرد و از پیشرفت آن جلوگیری نمود.

رویکرد مؤثر درمان بر پایه‌ی ترکیب روش‌های دارویی، فیزیوتراپی، آب‌درمانی و اصلاح سبک زندگی است. حفظ وزن مناسب، فعالیت بدنی منظم، تغذیه سالم و مراقبت ارگونومیک از بدن، اصلی‌ترین راهکارهای پیشگیری و کنترل آرتروز محسوب می‌شوند.

در نهایت، هر نوع درد مزمن یا خشکی در ناحیه کمر باید جدی گرفته شود. مشاوره با پزشک متخصص طب فیزیکی یا ارتوپدی، انجام تصویربرداری دقیق و انتخاب درمان هدفمند، می‌تواند کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آرتروز را به‌طور قابل‌توجهی بهبود بخشد.

سوالات پرتکرار

۱. آرتروز کمر چیست و در چه سنی بروز می‌کند؟
آرتروز کمر نوعی فرسایش مفصل در ناحیه کمری ستون فقرات است که معمولاً از دهه‌ی چهارم زندگی آغاز می‌شود، اما در افراد کم‌تحرک یا دارای اضافه‌وزن می‌تواند زودتر ظاهر شود.

۲. آیا آرتروز کمر درمان قطعی دارد؟
خیر. درمان قطعی برای آرتروز وجود ندارد، اما می‌توان با ترکیب دارو، فیزیوتراپی، آب‌درمانی و اصلاح سبک زندگی، علائم را کنترل و پیشرفت بیماری را متوقف کرد.

۳. فرق آرتروز کمر با دیسک کمر چیست؟
در آرتروز، مفاصل فاست بین مهره‌ها درگیر فرسایش می‌شوند، اما در دیسک کمر، بافت بین مهره‌ای آسیب می‌بیند و ممکن است به عصب فشار وارد کند.

۴. آیا پیاده‌ روی برای آرتروز کمر مفید است؟
بله، پیاده‌روی ملایم روی سطح صاف یا در آب باعث تقویت عضلات، افزایش انعطاف و کاهش درد مفصل می‌شود. تنها باید از راه رفتن طولانی یا در سطوح ناهموار خودداری کرد.

۵. چه ورزش‌هایی برای آرتروز کمر مناسب هستند؟
ورزش‌های کم‌فشار مانند شنا، یوگا، پیلاتس سبک و تمرینات کششی زیر نظر فیزیوتراپیست بهترین گزینه‌ها هستند.